تزوير گذشت از حد و
اندازه و پيداست،
حرص و حسد و شهوت اين
قشر هويداست،
چشم بشري روزنه‌ي سرّ
سُويداست،
ناگفته، خطوط رخشان ناطق
و گوياست،
نشخوار سخن، مرتبه‌ي
علمي اينهاست،
زين واقعه حيرانم و
گفتار من اينجاست:
«سوردوم كي: رقيب ايله اوتورماق نه‌دير اي يار!
گولدو: دئدي گول دايم اولور خار يانيندا.»
اين علم فروشان سبك مغز
رياكار،
با ژست اديبانه به سبك
كت و شلوار،
بر گردنشان دِين خيانت
شده افسار،
در روي مكدر نگر و ديده‌ي
بيمار،
اين چشم بشر نيست، بود
چشم يكي مار،
زان مفخر تبريز، از آن
شير جگرخوار:
«سوردوم كي: رقيب ايله اوتورماق نه‌دير اي يار!
گولدو: دئدي گول دايم اولور خار يانيندا.»
يك عمر، قلم را به كفش
آخته ديدم،
كوبنده‌ي هر فاسد
خودباخته ديدم،
اسب سخنش را همه جا
تاخته ديدم،
پرسي چه در اين عارف
خودساخته ديدم؟
در سينه‌ي او كوره‌ي
بگداخته ديدم،
چونش به صفا پيش گل و
فاخته ديدم،
«سوردوم كي: رقيب ايله اوتورماق نه‌دير اي يار!
گولدو: دئدي گول دايم اولور خار يانيندا.»
آنان كه زماني غزل عشق
سرودند،
از بهر چه امروز، ادب
باخته بودند؟
هموار كه شد راه و درِ
فتح گشودند،
بر گوهر مقصود پريدند و
ربودند،
فرصت‌طلبان طينت خود را
بنمودند،
ديدم عجبا يار ستايند و
حسودند،
«سوردوم كي: رقيب ايله اوتورماق نه‌دير اي يار!
گولدو: دئدي گول دايم اولور خار يانيندا.»
تا چند و به كي راحتي
خويش گزيدن؟
در راه برآوردن آمال
دويدن؟
بر محور خود گشتن و چون
مار گزيدن؟
از راز دل آدميان پرده
دريدن؟
پيوند وفا بستن و ناگاه
بريدن؟
له كردن ياران و به
مقصود رسيدن؟
«سوردوم كي: رقيب ايله اوتورماق نه‌دير اي يار!
گولدو: دئدي گول دايم اولور خار يانيندا.»
آن قافله‌سالار ره باطن
و ظاهر،
آن ديده‌ي وارسته ز
اعيان و مظاهر،
درّاك شكافنده‌ي اسرار
خواطر،
وان پير كه از رجس هواجس
شده طاهر،
الماس تراش است و شناساي
جواهر،
از او كه شدم در طلبش
عاشق و شاعر،
«سوردوم كي: رقيب ايله اوتورماق نه‌دير اي يار!
گولدو: دئدي گول دايم اولور خار يانيندا.»
روزي كه مرا ديد، ميان
خس و خاشاك،
آمد به كنار من و گفت آن
پدر پاك،
از مرتبه‌ي كشف و كرامات
و ز ادراك،
بگرفت پس آن گاه مرا برد
بر افلاك،
چالاك همي تاخت در آن
راه خطرناك،
چون شد همه‌ي هستي من
مست و طربناك،
«سوردوم كي: رقيب ايله اوتورماق نه‌دير اي يار!
گولدو: دئدي گول دايم اولور خار يانيندا.»
آن روز كه در بحر كمالش
دلم افتاد،
در جذبه‌ي قهّار جلالش
دلم افتاد،
حيران تجلاي جمالش دلم
افتاد،
در راه خطرناك وصالش دلم
افتاد،
در حادثه‌ي عشق و خيالش
دلم افتاد،
در كشف رموز خط و خالش
دلم افتاد،
«سوردوم كي: رقيب ايله اوتورماق نه‌دير اي يار!
گولدو: دئدي گول دايم اولور خار يانيندا.»
