حقير، به جهت حروفنگاري و صفحه‌آرايي كتاب مذكور در خدمت استاد بودم. در آن ايام، شور و شوق صادقانه‌ي استاد و همصحبتي با شيخ محمود شبستري، گل‌هاي عشق و اميد را در دل شكوفا مي‌كرد. لذا قطعه شعري سرودم و به درگاه استاد تقديم كردم.

تو غريبانه بر اين خاك ز افلاك رسيدي،

نور ذاتي ز عدم آمدي و پاك رسيدي.

نه براي دل اين خلق گرفتار اضافات،

كه به دلجويي هر پيرهن چاك رسيدي.

چه غريبي تو در اين عالم خاكي و ندانند،

آشناي دو جهاني كه در اين خاك رسيدي.

عقل اول رشحاتي به عناصر زد و پاشيد،

كه چنان موج تو از عالم ادراك رسيدي.

سهمگين موجي و از چشمه‌ي اسماء و صفاتي،

كاين چنين قاهر و توفنده و بي‌باك رسيدي.

خلق عالم همه پا در گل اعراض نشاندند،

گرد كثرت ز تو دور است كه چالاك رسيدي.

سيدا! عقل تو را پاي به خاشاك خطا شد،

بال بگشا اگر اين بار به خاشاك رسيدي.

تا هستي هر هست تويي، من عدمم يار!

درويشم و در سايه‌ي تو محتشمم يار!

گر در رهت آماج بلا و ستمم يار!

مي‌خيزم و مي‌تازم و خصم المم يار!

بدخواه تو را مايه‌ي حرمان و غمم يار!

          من باغلاديغيم عهدده ثابت قدمم يار!

          ظلمت گئجه‌لر ايچره ايشيق صبحدمم يار!

از كتم عدم تا به وجود آمده بد دوش،

در پرده‌ي اسرار، تجلاي تو خاموش،

چون جلوه‌گري كرد، شدم واله و مدهوش،

اي منكر وابسته به چشم و شكم و گوش!

اين بار كلام من درويش تو بنيوش:

          تورك ائللري‌نين ملي قروپلاري قورولموش،

          بو محفل عرفان‌دا هامي‌داندا كمم يار!

با جسم چو آميختي اي روح تو والا!

با لوح و قلم آمدي از عالم بالا،

كانذار دهي ماضي و مستقبل و حالا،

كاي مدّعي علم و فروشنده‌ي كالا!

نون والقلم آمد ز خداوند تعالا،

          عاق اولموش ادب‌سيز عجم، ارباب كمالا،

          بو قووما بيليرسن كي وليّ النّعمم يار!

اي معرفت و حكمت و تقواي مجسّم!

در حادثه‌ي خلقت ذريّه‌ي آدم،

من با تو شدم همنفس و مونس و محرم،

آن كس كه زند از طلب و عشق رخت دم،

گاهي به عذاب تو رسد گاه به مرهم،

          ترك ائيله‌مه، گل يانيما،‌ ياننام يانا دوشسم،

          سن اولماسان هرگاه يانيمدا، عدمم يار!

اي آن كه به عالم تو مرا مونس جاني!

اي آن كه مسيحا نفس و ترك زباني!

دانم كه صفابخش دل آدمياني،

پيغمبر الفاظي و اعجاز نشاني،

زانجا كه صديقي و خداوند بياني،

          اؤلموش سؤزه جانبخش ائله‌يير توركو لساني،

          «دوزگون»! دئنه كيم توركم و اعجاز دمم يار!

دست‌ها سرد است و گرما نيست اندر سينه‌ها،

دردمندان را كسي داند كه باشد مبتلا،

قصه‌ي ناگفتني آن به كه ماند در خفا،

گرچه مي‌كوشم ولي پنهان نماند حال ما،

          «عشقده بي‌دردلر ائيلر تعجب حاليما،

          يوخسا بو كشورده بير درد اهلي، يوخدور بوالعجب!»

دوش چون رفتم به منزلگاه سلطان ادب،

قحط اهل درد را پرسيدم اسباب و سبب،

چون سراپا درد بودم، گفت من را نيمه شب:

«فرد و تنها رفت آن كس رفت در راه طلب،

بوده تا بوده است و خواهد بود اين درد و تعب،»

          «عشقده بي‌دردلر ائيلر تعجب حاليما،

          يوخسا بو كشورده بير درد اهلي، يوخدور بوالعجب!»

كشور دردآشنايان را از او جويا شدم،

گفتمش:«احوال دل بنگر، چرا تنها شدم؟

هر طرف رفتم ملول از خيل صورت‌ها شدم،»

لاجرم چون قابل تفسير اين معنا شدم،

عاقبت با اين حقيقت، همدم و يكتا شدم:

          «عشقده بي‌دردلر ائيلر تعجب حاليما،

          يوخسا بو كشورده بير درد اهلي، يوخدور بوالعجب!»

گرچه گفتي عشق، دشوار است و ره بي‌انتهاست،

يك نفر، يك تن، يكي درد آشنا آيا كجاست؟

گفت:«آن يك تن تو باش اكنون اگر يك كيمياست،

آزمون است اين و عاشق مبتلاي ابتلاست،»

پرده واپس كرد، ديدم اين يك از تقدير ماست،

          «عشقده بي‌دردلر ائيلر تعجب حاليما،

          يوخسا بو كشورده بير درد اهلي، يوخدور بوالعجب!»