Şair dostum dayan hələ, Əlim bilmir yorulmağı. Məni dinlə, məni dinlə, Bilirsən ki özün belə. Çox acıdır bir şairin, Tək olmağı, tək olmağı... Dağ döşünün bulağı tək, Mən gözlərdən atılmışam. Sanılmayır burda əmək. Ayaq üstə duram gərək. İllərdir düşmən oxuna, Dutulmuşam, dutulmuşam... Mənim şe′rim, mənim sözüm, Ellərimə çatmayıbdır. İntizarda susub gözüm, Qaralıbdır hər gündüzüm. Yad ellinin yalanı da, Ürəyimə yatmayıbdır... Öz yurdumda, öz obamda, Qərib gəzib danılmışam. Qələmimdən kağızlara, Yaş tökmüşəm damla-damla. Budur Neron budur Firon– Atəşində yanılmışam. Eşqi muqəddəs şairəm, Sinəmdə var qızıl ürək. Bura mənə olub vətən, Məni hara atırsan sən? Necə yumum mən gözümü? Bir dünya var burda dilək... Könlüm evi olub bərbad, Qulaq verin siz a dostlar: Həddən aşıb zülm-o-bidad. Yersiz mən çəkmirəm fəryad. El nisgili bir şairi, Bilirsiz nə hala salar?... :: برچسب‌ها: Prof, Dr, Hüseyin Düzgündən bir neçə şer, Hüseyin Düzgün, Huseyin Duzgun, Husein duzgun, Hüseyin Düzgün şiirler, Hüsein Düzgünün Şiirleri, Şiirler, Gəraylılar